ER RENT EEN BERG VOORBIJ (2024)
PLANKTON & FEIKES HUIS



Er rent een berg voorbij was genomineerd voor de BNG Theaterprijs 2024 en te zien tijdens het Nederlands Theater Festival.

Uit het juryrapport: "Met deze voorstelling bouwt dit jonge objecttheatercollectief verder aan haar unieke handtekening: objecttheater waarin de hoofdrol is weggelegd voor de dingen om ons heen in plaats van voor de mens. Hiermee zijn zij een belangrijke invloed in de doorontwikkeling van objecttheater."


Plankton bewerkt de 4,54 miljard jaar durende geschiedenis van de aarde tot een gloednieuwe, beeldende, taalloze voorstelling voor iedereen vanaf 8 jaar. Laat je meevoeren door een immens tot leven gekomen landschap schilderij dat je laat denken op een andere tijdschaal. Van de geboorte van de maan, langs de eerste alg die aan land komt, tot het uitsterven van de mens en zelfs verder…


Dit is het monumentale verhaal van hoe onze aarde voortdurend in beweging is, verteld door een enorm decor van kartonnen rivieren, wolken en bomen. In Er rent een berg voorbij kruipen wouden over het podium, verkruimelen bergen tot stranden en danst de maan een walsje met de zee, terwijl een vierstemmig koor het geluid laat klinken van krakende rotsen en tsjilpende vogels. Laat je meevoeren door een immens tot leven gekomen landschapsschilderij dat je laat denken op een andere tijdschaal. Van de geboorte van de maan, langs de eerste alg die aan land komt, tot het uitsterven van de mens en zelfs verder…





Credits

Concept, regie en decorontwerp: Plankton (Sonja van Ojen, Hendrik Kegels) Spel en zang: Wieke van Rosmalen, Linde Schinkel, Sonja van Ojen, Hendrik Kegels Compositie: Harpo ‘t Hart Dramaturgie: Menzo Kircz Eindregie: Joeri Heegstra Regieassistentie: Dago Huygen Decorbouw: Menno Boerdam, Nick Bos, Saskia Jones-Walters, Dominique van de Zande, Vincent van Ojen, Hendrik Kegels, Sonja van Ojen Lichtontwerp: Heintz en Kop Techniek: Thomas Klinkenberg en Cesco van der Zwaag Coaching: Pol Eggermont, Leonie Clement Productie: Pascal Kijzer Foto: Lonneke van der Palen Scènefoto's: Kurt Van der Elst

Met dank aan: Lavínia Freitas Vale Germano en Joris Kegels
Een productie van: Festival Cement & Feikes Huis in coproductie met Stip theaterproducties en PLAN Talentontwikkeling Brabant
Mogelijk gemaakt door: Fonds Podiumkunsten, het Cultuurfonds en BNG Cultuurfonds


In het nieuws: 

Recensie Theaterkrant 
Om de geschiedenis van de aarde tot en met het antropoceen te vertellen, werken Van Ojen en Kegels samen met Wieke van Rosmalen en Linde Schinkel aan een levensgrote, continu veranderende kijkdoos. Bordkartonnen (zelfgemaakte) decorstukken staan tegen de zijwanden van het toneel opgesteld en worden één voor één opgevoerd.

Recensie NRC


Recensie Volkskrant 
“Er rent een berg voorbij is een woordloze, beeldende voorstelling waarin in pakweg vijf kwartier de aarde zich vormt. Het toneelbeeld bestaat uit tientallen bordkartonnen uitsneden, die door de vier performers zorgvuldig op een klein plateau worden geschoven. Zij voorzien de ontstaansgeschiedenis ondertussen van een prachtig, vaak meerstemmig geluidsdecor van geklak,
geneurie en gezang – soms heel verstild, soms onstuimig en ongeremd. Grijze oceanen woelen welig, gesteente botst op elkaar, lava stuwt zich omhoog. Sissend, kreunend en fluitend krijgt de wereld vorm. Bergen zuchten. Dan, ‘padaa!’, meldt het eerste nieuwsgierige plukje groen zich, een rots deinst geschrokken achteruit. Voor je het weet zijn er bossen, valleien, en klinkt er gezoem, gegrom en gekrijs: de dieren, onzichtbaar maar alomtegenwoordig.”


Recensie Groene Amsterdammer 
De spelers voorzien dit objectenspel van passende klanken: de ruisende wind, onderaards bergengemorrel, meerstemmig geneurie en het geluid van dieren en vogels. Dit is in de lijn met de woordloze objectvoorstellingen die theatergroep Plankton eerder maakte. Kernleden Sonja van Ojen en Hendrik Kegels hechten eraan om de mens een wat bescheidener positie toe te dichten dan in het theater gewoonlijk gebeurt. In deze ontstaansgeschiedenis van het leven, uitgebracht bij Feikes Huis, zie je pas tegen het eind een spoor van het menselijke optreden: het wilde oerwoudgroen wordt weggeduwd door strakke rijen landbouwbeplanting.